Πατρινό Καρναβάλι για πάντα
Αυτό το σαββατοκύριακο τελειώνει το καρναβάλι εμείς όμως καρναβαλιστήκαμε οικογενειακώς το προηγούμενο. Συμμετείχαμε στην παρέλαση των μικρών στο group Cupcakes. Ήμασταν και εμείς ανάμεσα στους λιλιπούτειους καρναβαλιστές (εδώ θυμόμαστε Ελίζα Καλίτση).
Ομολογώ ότι αυτή που πέρασε καλύτερα από όλους και χοροπήδησε πιο πολύ ήταν η μαμά η οποία ανακάλυψε ότι μπορεί να διασκεδάζει στο καρναβάλι της Πάτρας και με το φως της ημέρας και χωρίς μαυροδάφνη!!! Η μουσική και η ατμόσφαιρα στους δρόμους ήταν αυτή που έκανε πάντα τη δουλειά και εγώ νομίζα ότι ήταν το ποτό. Ένας ακόμη μύθος διαλύθηκε.
Η μαμά (εγώ δηλαδή) είχε μια μεγάλη ιστορία με την Πάτρα γιατί εκεί έμενε κάποτε η κολλητή της και της άρεσε πολύ η φοιτητική ζωή της επαρχίας. Έτσι κατέβαινε συχνά για να τη ζήσει γιατί η φοιτητική ζωή της Αθήνας ουδεμία σχέση έχει. O μπαμπάς είχε σπουδάσει στην Πάτρα και είχε την ωραία φοιτητική ζωή στο σπίτι του. Οι παρέες τους κοινές, κάτι είχε ακούσει ο ένας για την ύπαρξη του άλλου αλλά δεν είχαν συναντηθεί ποτέ. Ταξίδεψαν πολύ μακριά για να γνωριστούν στο Εδιμβούργο. Εκεί συνάντησαν τη νονά της Μυρτώς που είναι από την Πάτρα και το νονό της Μέλιας που είναι από τη Θεσσαλονίκη αλλά αυτή την περίοδο δουλεύει στην Πάτρα (και όλοι ελπίζουμε κάποτε να καταλήξει στο λιμάνι του, τη Θεσσαλονίκη).
Φέτος λοιπόν έγινε κουμπαροσυνάντηση στην Πάτρα (έχω και ένα ζευγάρι κουμπάρων-παιδικό φίλο εκεί). Άλλοι δύο κουμπάροι μου έλειπαν και θα ήμασταν κομπλέ για ομαδική κουμπαροφωτογράφιση.
Ένα μεγάλο cupcake (εγώ) με δύο μικρά cupcake (Μυρτώ-Μέλια) συμμετείχαν στην παρέλαση μαζί με τη νονά cupcake και άλλους φίλους και φίλους φίλων. Το μεγάλο κέικ χοροπηδούσε, το μικρό Μελί CupCake ήταν στο καρότσι και χάζευε με την πιπίλα στο στόμα και το άλλο κρατούσε το χέρι της μαμάς και χοροπηδούσε. Η διαδρομή κράτησε μια ώρα και κατά τα 45 λεπτά η Μυρτούλα ρώτησε “Μαμά τι ώρα τελειώνει αυτό το πράμα?” και η απάντηση που πήρε ήταν “Χοροπήδα, σφύρα και φτάνουμε”.
Η Πάτρα αν και δεν έχει τη φήμη της ωραίας πόλης, μου αρέσει πολύ, ειδικά το κέντρο που έχω ζήσει και περπατήσει. Άψογη ρυμοτομία, μεγάλοι δρόμοι, μερικά μικρούτσικα καλντερίμια, κάποιες μεγάλες πλατείες και σκεπασμένα πεζοδρόμια. Αυτά τα τελευταία πολύ χρήσιμα σε μια πόλη με συχνό ψιλόβροχο. Μου άρεσαν τα πέρα δώθε, η περατζάδα στη Γεροκωστοπούλου (τότε, γιατί τώρα έχει παρακμάσει), οι βραδιές στο Οggi, οι συναντήσεις στην πλατεία Γεωργίου πριν πάμε στο Ρίο τα καλοκαίρια, εφημερίδα τα μεσημέρια στην πλατεία Όλγας, καφές στη Ραδινού, κρέπα στο salt & sugar και φαγητό στο Σινιάλο (που νομίζω οι πατρινοί καθόλου δεν είχαν σε εκτίμηση).
Είμαι άνθρωπος που δεν μου αρέσει να ντύνομαι, δεν περνάω και πολύ καλά στα αποκριάτικα πάρτι επειδή μου προκαλούν άγχος και στα γενέθλιά μου που πέφτουν αυτή την περίοδο αποφεύγω τους μασκέ εορτασμούς. Το όλο θέμα μου κάνει πολύ κάπως για τα γούστα μου και το βρίσκω λίγο ψυχαναγκαστικό (είχα το ίδιο θέμα και με τα πάρτι της Πρωτοχρονιάς, τα έκοψα και ησύχασα).
Τα καρναβάλια στην Πάτρα όμως ήταν μια ιδιαίτερη εμπειρία και μου καθόταν καλά κόντρα σε όλα αυτά που προανέφερα. Εκεί μου πάει η αποκριά. Τα τραγούδια με κάνουν χαρούμενη και ας λένε ότι να ναι και με κάνουν να θέλω να χοροπηδώ.
Από όσο θυμάμαι γινόταν χαμός παντού. Άμα όμως μένεις κέντρο κινείσαι πολύ εύκολα χώνεσαι στο χαμό ή κλείνεσαι στο σπίτι. Όλοι είναι τρελαμένοι και κάνουν ότι τους κατέβει. Τα σπίτια γίνονται κέντρα διερχομένων και μπορεί να εμφανιστεί ο πιο απίθανος γνωστός, φίλος φίλου που τελικά είναι και δικός σου ο οποίος ψάχνει κάποιον. Να καταλήξεις να φιλοξενείς ή να φιλοξενείσαι από όποιον να ναι και όπου να ναι. Να μην βρεις ποτέ αυτόν που είχατε δώσει ραντεβού αλλά να συναντήσεις τυχαία τον τελευταίο άνθρωπο που θα περίμενες. Όλο αυτό το μπέρδεμα ήταν πολύ διασκεδαστικό.
Και μετά ερχόταν η Καθαρή Δευτέρα…
Ε! πιο καταθλιπτική μεθεορταστική σαν την Καθαρή Δευτέρα στην Πάτρα δεν έχω περάσει …
